Mercosur
Internationale handel schijnt erg ingewikkeld te zijn. Jij maakt spulletjes, en andere mensen willen die spulletjes hebben. In ruil voor geld mogen zij jouw spulletjes hebben. En of die mensen nu aan de overkant van de straat, een dorp verderop, of aan de andere kant van de oceaan wonen, maakt geen fluit uit. Zolang ze maar betalen. Maar dat betalen, dat is blijkbaar makkelijker gezegd dan gedaan.
Zolang we als mensheid handel drijven, verkopen we liever veel aan de ander, en kopen we zo weinig mogelijk terug. Wij willen namelijk ons geld zelf houden. We willen niet afhankelijk worden van de ander. En we willen niet toegeven dat hun spulletjes beter zijn dan onze eigen spulletjes.
“Eigen spulletjes eerst!”
Er kwam een geniale oplossing. We gaan onze eigen spulletjes beschermen! Het werkt als volgt: als jij je spulletjes verkoopt aan de ander, dan is dat goed, en krijg je belastingvoordeel. Maar als jij spulletjes koopt van de ander, dan is dat slecht, en moet je extra belastingen betalen.
En zo geschiede. Het werd een gigantisch succes. Dit systeem werd onafhankelijk van elkaar op vele plekken wereldwijd bedacht en ingevoerd. Met een chic woord noemen we dit een protectionistisch fiscaal beleid, met een normaal woord noemen we dit importheffingen.
Ondanks het succes bleek het systeem niet onfeilbaar. De wereld veranderde. Met verbeterde transport en infrastructuur bleek het makkelijker om spulletjes van de ander te kopen. Het werd ook minder pijnlijk om toe te geven dat die ander betere spulletjes maakte. En ook het hele concept van wat ‘geld’ is, veranderde. Niet langer was het een eindige hoeveelheid gouden munten, maar een serie van complexe afspraken over ingewikkelde en diep verbonden systemen.
Het protectionisme bleek opeens een hindernis te zijn. Het werd tijd om afspraken te maken over de hoeveelheid spulletjes die wij van de ander konden kopen en andersom. Het nieuwe doel werd om balans aan te brengen. En zo geschiede. Dit systeem noemen we met een normaal woord een handelsakkoord, en het werd een groot succes.
Helaas zijn er nu wereldleiders aan de macht die vergeten zijn wat geld is. Ze denken nog steeds dat het een eindige berg met gouden munten is. En als de ander geld heeft, zij daardoor automatisch minder geld hebben. Daarom gooien ze handelsakkoorden overhoop of voeren ze ouderwetse importheffingen in. Het besef dat iedereen hierdoor slechter af is, snappen ze niet.
Pedanter dan dit kan ik het niet uitleggen. Maar het is exact de situatie waar we nu inzitten, en waardoor de EU en Mercosur hoogstwaarschijnlijk nu eindelijk hun langverwachte handelsakkoord gaan sluiten. Het heeft een kwart eeuw geduurd, maar we beginnen in Europa nu eindelijk werk te maken van ons hoognodige afkicken van de VS. Wat mij betreft stoppen we hier niet en gaan we in flinke vaart verder. Goede, degelijke handelsakkoorden met stabiele langetermijnwinsten voor alle betrokkenen in alle denkbare landen!
Jij maakt mooie spulletjes en ik wil die graag van je kopen.
Beeld: Kaart van de EU en Mercosur. Foto: www.ipdal.org